É a hora alucinante das curuxas,
é a hora na que xeme o arboredo,
é a hora das meigas e das bruxas,
é a hora da tebra e máis do medo.
É a hora do insomnio e do desvelo,
é a hora na que trema o máis valente,
é a hora do frío e máis do xelo,
é a hora de bater dente con dente.
É a hora do berro e máis da sombra,
é a hora do laio desgarrado,
é a hora fatal que non se nombra
na que todo está mouro e apagado.
É a hora na que non hai que nos escoite,
é a hora na que os cás ouvean forte,
desafiando a lúa, o vento, a noite,
chamando ao desamparo e máis á morte.
Canciós do lusco ao fusco (1970)
Ningún comentario:
Publicar un comentario