Señardosa cantiga da medorra grande

A gran medorra alí está, na soedade do monte,

amarrada ó pasado, vivindo o tempo de onte.

- Eu señardosa.

A gran medorra estaba ollando ó monte raso,

as luces dos solpores, os ouros do ocaso.

- Eu señardosa.

A gran medorra está, femenina e redonda,

cunha lembranza viva e unha tristura fonda.

- Eu señardosa.

A gran medorra estaba no seu soño febril

polo torques labrado, polo celta varil.

- Eu señardosa.

A gran medorra está, coas medorras cativas,

no silencio do monte, homildosas e altivas.

-Eu señardosa.

A gran medorra estaba, na gándara de Outeiro,

plantada de piñeiros, cuberta cun silveiro.

- Eu señardosa.

Escolma de poetas de Outeiro de Rei (1982), Manuel María

A Poesía do Manuel

Nesta xornada estivo Manuel Lourenzo na Casa-Museo recitando poemas (O vento nas brasas). Parece acaído lembrar o que pensaba o chairego da arte de compoñer versos:

Dáme frío e arrepío ollar esa xentiña

práctica, intelixente, explotadora,

colonizada desde os pés á cabeza,

ateigada de diñeiro e prexuízos

que despreza e odia a Poesía.

Cando atopo e contemplo a esas persoas

poño, na miña ollada, toda a tenrura

que posúo para aquecer tanta miseria,

pois sei que unha ollada pode voar

e comezar a cantar coma un paxaro.

Versos do lume e do vagalume (1982)