Lonxanías

 

Os anos levan nos cornos
salgueiros de carne viva,
cereixeiras de ilusiós mortas.

O vento afalaba ao gando 

nas altas herbas molladas

con doces bicos de orballo
que recenden labrandío

na penumbra dunha ponla 
que eu sinto no vento morno 
cando pronuncio o teu nome.

Os ventos e os anos longos
que o tempo non esbravexa
fálanme sempre de ti
cal si falasen dun morto.

O nordés e o vento obrizo
sempre se achegan a min.
¡E o teu rodicio de verbas
hai tempo xa non o oín!

                      Muiñeiro de brétemas (1950)

Beleza e plenitude

 

Deixade que o voso corazón se abra
á beleza deste noso mundo
tan carnal, amigo e amoroso:
á luz clara e máxica dos días,
ao engado das noites,
á musica de toda a creación
e aos silencios pechados nos que
cada un de nós pode estar oíndo
o inquedante latexar de si mesmo
en harmonía con canto existe e estivo,
algunha vez, no ser das cousas.
Amade sempre á terra nosa nai
e cada vez seredes máis humanos
e cecais poderemos comprender
que só o amor nos leva ao éxtase:
único xeito de unión
coa plenitude total do universo.

        Compendio de orballos e incertezas (1991)