Versos para o Aninovo

Manuel María e Saleta enviaban estes versos ás súas amizades nestas festas, no 1969.

Oración

Suplicamos con toda a nosa alma, o don de poder interpretar o misterio de cada cousa. Que os vellos camiños, cheos de memorias, nos digan as súas alegrías e as súas mágoas.Que nos conten o gozo con que levaron aos limpos de espíritu e aos inocentes e nos mostren as feridas que lles deixaron os malfeitores pra ollar o xeito de remedialas e, se é posible, borralas. Todolos camiños son fermosos: os da terra, os da auga, os do aire. Todos levan ao mesmo lugar, aínda que algunhos non o sepan: á ermida da Nosa Señora Santa Isabel de Outeiro de Rei da Terra Chá. Que eses camiños permanezan dos séculos polos séculos. Amén.

Novena a Santa Isabel, 1995

Amizade de sons

O Cepelo, TeiS, decembro 2019

O Cepelo é o de sempre: rozas, curros, prados. O regato divide as parroquias de Outeiro de Rei e Robra. O silencio é amigo e fondo. Pódese ollar a transparencia do aire. Escoítase a voz dos paxaros inverníos: corvos, aves frías e pegas. Os seus berros -que non cantos- firen a tarde que semella desangrarse na luz deste sol esvaecido. Sería maravilloso poder quedar eiquí horas e horas, escoitando o rumor do regueiro, contemprando as árbres, fundíndose na limpeza do aire e sobresaltándose cos berros dos corvos e co grá-grá das pegas. Fainos falla máis contacto coa natureza e unha meirande familiaridade co silencio -nós que somos tan faladores- pois xa cáseque non nos coñece. Nin nós a él.

Anaco de "Viaxe sentimental a Outeiro de Rei", 

recollido en Andando a Terra, 1990, A Nosa Terrra

Cantiga da barqueira

Este texto de Manuel María foi musicado por Uxía e aparece recollido no primeiro disco en solitario de Sonia Lebedinsky. Foi un pracer inesperado escoitarllo hoxe no Vello Cárcere de Lugo, no ciclo Mulleres con forza:

Miña doce amiga
ti serás barqueira,
que agroman as rosas
na outra ribeira.

Agromaron rosas
pra que sexas barqueira,
que non agromaron 
porque é primaveira.
Pra que sexas barqueira
ao ir a collelas,
agroman as rosas
naquela roseira.

Libro das cantigas (1955)

A neve florida da cerdeira

A ti che pido, amor, flor e semente
para levedar, con ela, o noso afán:
quero que sexas viño, sal e pan,
lareira garimosa e forno quente.

Pídoche, meu amor, soños que fan
unha gran labarada transcendente.
Logo queda un remol esmorecente:
¡mais a súa brasa vóltase volcán!

Eu quero ser somentes, compañeira,
unha verdade silandeira e núa
como a neve florida da cerdeira.

Déixame, pois, vivir desta maneira:

¡estando eu tan unido á vida túa

como se unen as rosas coa roseira!

Poemas da labarada estremecida (1981)

Señardosa cantiga da medorra grande

A gran medorra alí está, na soedade do monte,

amarrada ó pasado, vivindo o tempo de onte.

- Eu señardosa.

A gran medorra estaba ollando ó monte raso,

as luces dos solpores, os ouros do ocaso.

- Eu señardosa.

A gran medorra está, femenina e redonda,

cunha lembranza viva e unha tristura fonda.

- Eu señardosa.

A gran medorra estaba no seu soño febril

polo torques labrado, polo celta varil.

- Eu señardosa.

A gran medorra está, coas medorras cativas,

no silencio do monte, homildosas e altivas.

-Eu señardosa.

A gran medorra estaba, na gándara de Outeiro,

plantada de piñeiros, cuberta cun silveiro.

- Eu señardosa.

Escolma de poetas de Outeiro de Rei (1982), Manuel María

A Poesía do Manuel

Nesta xornada estivo Manuel Lourenzo na Casa-Museo recitando poemas (O vento nas brasas). Parece acaído lembrar o que pensaba o chairego da arte de compoñer versos:

Dáme frío e arrepío ollar esa xentiña

práctica, intelixente, explotadora,

colonizada desde os pés á cabeza,

ateigada de diñeiro e prexuízos

que despreza e odia a Poesía.

Cando atopo e contemplo a esas persoas

poño, na miña ollada, toda a tenrura

que posúo para aquecer tanta miseria,

pois sei que unha ollada pode voar

e comezar a cantar coma un paxaro.

Versos do lume e do vagalume (1982)

A onde quer que eu vaia

A penas sei da luz. Xa non me lembro

do preciso alfabeto dos amañeceres.

Ando moi inseguro polas incertas

raiolas do luar. Sempre me perdo

no cintileo de estrelas e luceiros.

O resplandor brutal dos meridias

estivais agrédeme e aniquílame.

Amo, con fidelidade e intensidade,

os ouridourados solpores do Outono.

E gardo, no máis fondo de min,

para iluminarme e para alumarme,

o gris cinza que cega á miña tribo.

Oráculos para cavaliños  do demo (1986)

A desfeita

37

Os tractores desfixeron e achaiaron
o campo das medorras. Ningún
deus se alporizou. Tampouco
se conmoveu un corazón. Non houbo
quen derramase unha piadosa bágoa.
Onde estaban as medorras agora
medran os piñeiros. O seu fungar
é un conmovido pranto funeral
que nos di: "Nós vivimos
no po do po dos defuntiños.
Non hai morte.
Só a resurrección é a verdade."

Ritual para unha tribo capital de concello (1986)