Raiceiras

Lembro con gran garimo ós meus avós
Antonia, Manuel e máis Consuelo

que me tapaba sempre cun mantelo

e me arrolaba con versos e canciós.

Manuel e Antonia eran os de Outeiro.
A miña aboa Consuelo A Quiroguesa,
a nai de miña nai, de verba acesa,
tiña un falar fermoso e cantareiro.

Foi, miña avoa Antonia, espello fiel
da camelia, da rosa, da azucena,
da xenerosidade e da enteireza...

Cando ela faleceu, o avó Manuel
entroulle tal dolor, tan grande pena
que morreu de saudade e de tristeza.

Sonetos á Casa de Hortas, 1997

Degaro

Quero, pra alumarme, a tua sorrisa:
esa luz maina e tépeda
que me agarima como veludo o corazón.

Xa ves, amiga miña: eu estou só
e na noite escentilan as estrelas.
E os meus soños percuran os teus soños.

Teño un sabor a fel na miña língoa
namentras non escoito as tuas palabras
que caen en mín como unha choiva tépeda.

Esquence, amante, a tua soidade.
Date a mín
que eu te cinguirei como unha hedra.

Sinto agallopar por min salvaxes poltros:
é a miña vida madura esligando
por agarimarte toda como un vento.

Recorre a miña alma enteiramente
e que os teus beizos
me veñan xa matar esta impaciencia.

Entre a arxila e a luz (1957)

In memoriam para quen o inspirou, Saleta. 

Aínda vixente

Digo, na madurez do meu Outono:
¡nós somentes podemos ser galegos!
Estaríamos tolos, xordos, cegos
se, como cás, seguimos algún dono.

Temos que despertar do noso sono,
liberarnos de raposos e morcegos,
abrir novos camiños, fondos regos
e ser, xa de vez, lóstrego e trono.

Ser galego é ter nidia lembranza
dun pasado misérrimo, tristeiro
e gardar o futuro na memoria.

Ser galego é poñer a confianza
nun triunfo popular, total e enteiro,
capaz de mudar a nosa Historia.

                  Poemas ao Outono (1977)