Para
Anisia e Xosé Neira Vilas,
na
Habana
Teño
necesidade de escribirvos. Quero
que
escoitedes os meus versos humildes
nacidos
do amor e a carraxe, homes
e
mulleres galegas, que estades lonxe
da
patria, arredados do país natal;
que
levades na alma, como un facho,
un
cachón de luz co que alumades
a
vosa dignidade, e unha brétema
escura
feita de saudade e morriña.
Vós
dixestes que non á pobreza,
á
inxustiza. Co corazón esnaquizado
colléstedes
o carniño de América
-o
mar azul como a esperanza,
arrepiante
o mesmo que a carraxepara
deixar
o voso esforzo maduro
de
vellos europeos, nesas terras
inmensas
e inquedas, que arelan
forxar
o seu destino humanamente.
Vós
tripades os vieiros de Europa
-desandando
o Camiño de Santiagoe
o
voso sacrificio calado, o voso
labourar,
fixo florecer economías,
soportes
do espírito e da cultura.
Vós
dixestes non aínda sen dicilo.
Estades
a loitar como valentes; o voso
corpo
está canso e magoado; tedes
unha
saudade acesa, moura, queimando,
rillando,
torturando a vosa alma.
Tedes
unha patria, aló nun curruncho
da
Iberia, rodeada de mares; habitada
de
vello por lobos, cucos e raposos;
batida
polas neves, choivas e xeadas,
ateigada
de tebra. Os amos néganlle
a
súa dignidade, o pan e máis o sal,
incluso
o dereito de falarlle a Deus,
de
queixarse a Deus na propia fala.
Remol
(1970)
