Semellábaste ao toxo, á carqueixa
e á carpaza. Áspera por fóra,
coa tenrura aberta cara adentro,
poderosa e agresiva como o ouro
rabioso e incendiado das chorimas.
¿Que estraño mundo vivía acochado
no teu fondo? ¿Qué íntimo segredo
gardaba a escuridade do teu ser?
Evoco e lembro especialmente
a túa persoal sorrisa irreversíbel
que se clarificaba co reflexo
da delicada luz que tiñas dentro.
As lúcidas lúas do Outono (1988)
Ningún comentario:
Publicar un comentario