No Club de Lectura da Casa-Museo de Manuel María, hoxe unha das lectoras recitou, entre outros versos do autor de Outeiro, este poema que serviu de peche á sesión na que comentamos Ardalén, de Miguelanxo Prado. Se tivestes o pracer de ler esa novela gráfica, decatarédesvos do ben que encaixan estas verbas coa historia que conta. Se non o lestes, non esperedes máis para facelo!
Pastoral
Non
hai ningún oficio tan fermoso
como
o de pastorear as palabras,
abrir
o sentimento cara
a
flor dos días máis felices
que
recenden a liño fresco,
a
mazá reineta e a nostalxia.
Uso
os meus outonos, mentres
vou
pouco a pouco envellecendo,
en
cultivar soños melancólicos,
revivir
paisaxes coñecidas
e
alumarme por dentro: iluminarme
co resplandor da luz que máis amei.
co resplandor da luz que máis amei.
A luz resucitada (1984)
Ningún comentario:
Publicar un comentario