sábado, 5 de marzo de 2016

Anceio

Un sabe que non cabe no mar
o seu anceio.
                           Nin a terra
ou a bóveda celeste teñen
capacidade para contelo.
Foxe de súbito.
                           Vai a lonxe.
Procura on sei que: unha
fonda sede que non se pode
matar nunca xamais.
                                    Sempre
volta desiluso, canso
e moi tristoño.
                            E falamos
fantasticamente, é dicir:
con rigor e verdaade.
                                   Se acaso
un día non voltase iríao
procurar, amiga,
                                   na sombra
delicada do contra-soño teu.

Oráculos para cavaliños do demo (1986)

Ningún comentario:

Publicar un comentario