Foron moi fermosos e felices
aqueles días lugueses,
soio nosos, nos que ollamos
os grises máis variados,
ricos, solprendentes, humanos
que ninguén poida maxinar.
Os nosos ollos deprenderon
lentamente a contemplarse,
coñecéronse as nosas maos
e as nosas peles mornas,
exploramos os nosos rincós
máis íntimos e escuros,
os soños máis secretos.
E os nosos corpos foron,
dende entón e para sempre,
unha única chama
ardendo apaixonada,
marabillosa, pura e cotidiana.
Poemas da labarada estremecida (1981)
Ningún comentario:
Publicar un comentario