A tribu

E, claro, a tribu. Como non, sempre latexando nos seus poemas, as persoas coas que partillaba unha orixe espacial específica, pero tamén unha relación de amizade e de compañeirismo -a tribu, como dicía el.
Esa comunidade que onte lle rendiu homenaxe na súa terra, na 2º Convívio da Cultura Galega, que tivo lugar, como non, na Carballeira da Santa Isabel en Outeiro de Rei.

Poema de Outeiro de Rei

Cismo -teimudo- na miña propia tribo

no meu                   OUTEIRO DE REI

que levo empadroado nas nostalxia

     - a terra fáiseme                música

     lonxana señardosa delicada

os homes son ledicia e primavera

voz               de           cotovía

na impeza impecable da mañá

    - as mozas conservan sen murchar

    toda a súa beleza prodixiosa

    e a xeometría perfecta da camelia

a miseria da vida é esta dor

(olládea ben        e       compartídea)

que me murcha as flores e as sorrisas

     - o Miño non ten pasado nin futuro
     leva           todo            arquivado
     na súa lembranza nidia e rumorosa

e eu son esa folla pequeniña

...: que caeu – silandeira - nun remanso

Escolma de poetas de Outeiro de Rei (1982)