Balada das chorimas

Soio pra competir co sol naceron

as chorimas amarelas, bágoas de

terra, lume do torrón, forza

primeira e misteriosa, chagas

que queiman o peito esmorecente

e tristeiro da serán,

aturuxos de luz enfebrecida.

Chorimas, potentes labaradas

que xurden de súpeto enchendo

de resprandor rabioso as

chousas centeeiras, as doces

searas frolecidas no medio

da soedade inconmensurábel,

aturuxos de luz enfebrecida.

Chorimas, irmás e compañeiras

das cotovías e das lavercas,

brasas que queiman o escuro

das uces e as carqueixas e se

refrexan nas pucharcas porque

elas non precisan outro espello,

aturuxos de luz enfebrecida.

Chorimas, estrelas pequeniñas,

candeeiros que iluminades o

silencio: para vós o vento

improvisa canciós e a choiva

cai máis de vagar e musical

soio pra non mancarvos

aturuxos de luza enfebrecida.

Chorimas amarelas, vós tan febles,

escoltadas de espiñas feridoras,

aturuxos de luz enfebrecida.

O libro das baladas  (1978)