... O mar, ese rebelde.

A imaxe do mar que ofrece Manuel María no seu "Cántico sereno contra o mar" resulta absolutamente inusitado. Aquí quedan un par das estrofas deste poema: non dubidedes en lelo íntegro, atoparedes unha inédita -e irreverente- proposta nos seus últimas versos...

O mar ten unha voz delgada

como un trebón de inverno

cando o ceo é unha sorrisa

e o fume anda disfrazado

de lebrato galán enardecido.

O corpo do mar é case ar,

un vidro tremelante e opaco

escoando no silencio denso

sedes de infindo apaxarado.

[...] O mar é altamente subversivo,

a súa lei é costume previsíbel,

norma inmutábel e parabólica

esteada nos vellos piares

dunha rutina fatal proselitista

á que ningunha dinamita

foi aínda capaz de estabilizar.

Hai que vixiar ao mar atentamente

para mantelo nos límites precisos [...].

Catavento de neutrós domesticados (1979)