O que envolve a un pobo

Balada das palabras A palabra é vida e vai ao lonxe. Unha palabra enxéndrase na tebra e, como fillo, párese con dor e con amor. A palabra nace na escuridade do misterio e hai que luíla como os canteiros labran a dura, difícil cantería. Palabra e pedra solta non ten volta. A palabra é unha chave para abrir o tesouro escusado que é a vida, unha ponte segura que nos leva deica a intimidade doutros homes, a vara máxica que esconxura os segredos e as escuridades máis fondas, retortas e choídas. Palabra e pedra solta non ten volta. O mundo enteiro cabe na palabra. A palabra está feita con lume, lama, frío, vermes, bolboretas, tremor, terra, berro incontíbel. Unha palabra pode ser estrela, alento do furacán e do océano, folla dun puñal e fío dunha espada. Palabra e pedra solta non ten volta.

[...] Cada pobo ten as súas palabras. Cada home ten tamén as súas propias palabras persoais, anacos do que el é, bloques do material con que está feito, inefábel melodía que o arrola secretamente ou carraxe irada. Palabra e pedra solta non ten volta. Escoita, amiga miña, dime sempre as palabras que usou o noso pobo, as únicas que veñen das raigañas. Palabra e pedra solta non ten volta. O libro das baladas (1978)