A vella, fermosa carballeira,
pon en nós un inquedo
tremor respectuoso:
cada carballo é un ser vivo
que canta, sofre e ama.
A súa sombra é un enigma
no que non podemos penetrar
doadamente. E a súa voz,
rouca e cambiante, ten
un tremor escuro de salmodia.
¿Qué mensaxe nos quere transmitir
o seu canto humano e vexetal?
Ritual para unha tribo capital de concello
(1986)
Ningún comentario:
Publicar un comentario