Sinxelas xerfas mariñas
brancas como os azahares:
¡levade as palabras miñas
pola longura dos mares!
Sementade todo o mar
co meu dicir natural
que ten brillos de luar,
zunidos de carballal.
A terra está tan gastada
que non pode coas canseiras.
¡Cómpre arar a mar salgada
e sementar só roseiras...!
Reclamo luz e inocencia
para unha verba ferida
pola vellez, a impotencia
e este absurdo da vida.
Compendio de orballos e incertezas
(1991)
Ningún comentario:
Publicar un comentario