Memoria histórica para un día coma hoxe

Moncho Reboiras, 1975, Ferrol. Como esquecer eses feitos querendo construír unha patria...

Poema/homenaxe a Xosé Ramón Reboiras Noia

Xosé Ramón Reboiras Noia,

amigo, camarada, estrela

vermella-azul-branca no mencer

prometedor da nosa patria,

heroe en tempo de traizón,

corrupción/covardía,

                                martelo

proletario,

                                remo

con saibo e sal e iodo;

fouce labrega/vingadora;

espiral que vén dendes do

fondo do tempo para abrirse

en claridade e futuro.

                                Ti eres

a pedra=mestra para

re-edificar a nosa casa.

Puideron segarche a vida,

¡ouh, Moncho, meu irmao!,

a – se – si – nar – te.

O que eles non puideron,

nin poderán endexamais,

é arrincar / esmagar a

semente que deixache

esparexida no corazón

do pobo,

                na vixiante

conciencia colectiva

                     e que

xa está a agromar en

patria-ceibe / socialista.

Este é, ¡ouh camarada,

amigo e irmao

                      i

                         nes

                                quen

                                         cí

                                             bel!

A túa vin-gan-za,

a nosa

vinganza i-ne-xo-rá-bel.

Poemas para construír unha patria (1977)