Para enfrontar estes tempos que os lumes asolagan este recuncho de terra, un poemiña do primeiro libro do autor, onde o fume -azul coma o ceo limpo- está lonxe de ser o resultado dunha traxedia ecolóxica:
Fume
Fume
Este fume azul
-ronsel de lonxanías-
voa lixeiro cara o ceo.
Na penumbra:
soidades.
E na alma:
pensamentos
e roseiras.
A luz da tarde
morre nunhas breixas.
Fume azul
e promesas
enguedelladas
nas silveiras...
Muiñeiro de brétemas (1950)
Ningún comentario:
Publicar un comentario