IX
Cerva que vas á fontela
percurar a auga fría
onde agroma a luz do día
e se reflexa unha estrela.
Estrela e cervo, recendo
a bosque na primaveira.
Única cousa certeira:
¡aquelo que imos perdendo!
Miña cerva namorada:
¡considera a túa ferida
pola que che fuxe a vida
de maneira apresurada!
Pois o monteiro maior
que anda nunha cantiga:
¡ten unha lanza inimiga
que non entende de amor!
Compendio de orballos e incertezas
(1991)
Ningún comentario:
Publicar un comentario