mércores, 9 de novembro de 2016

Carta a Ramón Cabanillas

Cabaleiro dos Soños, Cantor do Ideal...:
Ramón Cabanillas xa non estás con nós.
Fuche un home sinxelo, con asomo de mal,
xardineiro de versos e pastor de ilusións.
A túa vida tivo a brancura do liño
e a claridade cintilante das estrelas.
A túa voz mostrounos o camiño
e púxonos, no corazón, doces arelas.
Do teu Cambados, nobre e mariñeiro,
chegou á miña Chaira a túa verdade.
O teu rexo e doce canto era sinceiro
e ten, por el, Galiza eternidade.
Galiza, coa túa morte, enmudeceu:
ninguén no mundo como ti cantaba.
Mais a túa voz de poeta non morreu
que a alma de Galiza en ti falaba.
Nós quedamos sós, desamparados...
Tristes, para sempre, quedaremos.
A túa morte deixounos abraiados:
¡foi a voz de Galiza a que perdemos!
Fuche un home cabal, enxebre e bon,
un enorme poeta verdadeiro.
Está triste sen ti o meu corazón
e ninguén me encherá o teu baleiro.
Intres inesquecíbeis vivín á beira túa,
o teu exemplo seguín de irmao maior.
Agora a miña voz, chorosa e núa,
faise verso transido pola dor...
Cantará sempre en min o teu cariño
cun cantar doce, místico e doente.
Mar Maior (1963)

Ningún comentario:

Publicar un comentario