A horta foi xardín ledo, moi fermoso
e limitaba coas nubes e coa aira.
Nun recanto medraba unha abelaira
e noutro, un cedro xigante e poderoso.
Nós lembramos aquel edén umbroso:
a claudieira, a cerdeira e a mazaira
nas que a brisa -música lizgaira-
arrincaba un son ledo e señardoso.
Naquel edén, á sombra do loureiro,
rebentaban os nosos ensoñares
con mainos cintilares de luceiro.
Alí non sentía coitas nin pesares:
¡eu era o universo, o mundo enteiro
ateigado de luz e de cantares...!
Sonetos á casa de Hortas (1997)
Ningún comentario:
Publicar un comentario