xoves, 27 de abril de 2017

O sono que envolve

Feito estás, Outeiro, dunha seda
máxica, pesada choiva anterga,
auga lene, clara, fuxidía
e música lenta, imperceptíbel,
se solpores que se menten en nós
cunha melancolía maina e agridoce.
Escurísima pucharca de quietude:
inmobilízate un pesado sono
do que sei, con certeza,
que non será ensoño endexamais.

Ritual para unha tribo capital de concello (1986)

luns, 10 de abril de 2017

Os amores

Non podo, Outeiro, tribo de meu,
luz e morte miñas, imaxinarte
sen Saleta. Ela chegou a ti,
olloute. E abriuse ao teu amor.
Ti décheslle o teu asombro puro,
o teu nu latexo emocionado,
a voz comunal das túas campás,
o murmurio litúrxico do Miño
e a prodixiosa canción do merlo
máis xentil e fermoso, que vive
nas altas soidades do Cepelo.
E os tres -Saleta, a tribo e eu-
somos, xa para sempre endexamais,

a terra puro, canal e apaixonada.

Ritual para unha tribo capital de concello (1986)

domingo, 9 de abril de 2017

Lugares de encontro

Foi o comedor de abaixo o preferido
para xantar de vrao. O resto do ano
comíase na cociña, tras do escano,
ao amor dun fogueirón ben acendido.

O comedor coas xentes de cumprido
mostraba o seu rostro máis humano:
sentíase satisfeito, ledo, ufano
ao librarse da soidade e do olvido.

Na cheminea queimábanse piñeiros,
freixos, mágoas, toxos, silvas, bidos,
lixos, morrallas, carballos, amieiros.

Aínda hoxe, na cheminea, arde e fumea
a escoria incombustíbel dos olvidos.
¡Que fume tan cheirento!¡E non lapea!

Sonetos á casa de Hortas (1997)

sábado, 8 de abril de 2017

O quiosco da memoria

Os mandamais -cegos, xordos, insensíbeis-
ordenaron derrubar o vello quiosco
da praciña, en que tocaban as bandas
de Bonxe, Asteriz, Vilacendoi,
e Paderna deu ao ar, en ocasiós,
a luz dos versos seus, que se pousaron
nalgún fráxil corazón estremecido.
Vello quiosco, de xisto e ferro mol,
de forma octogonal como unha estrela,
altar onde os meniños
poñiamos de oferenda os nosos soños
coa ilusión de que algún día fosen
a flor delicada máis fermosa
ou un forte carballo sonoroso.
Asasináronte dun xeito escuro e vil.
Mais ti, quiosco meu,
humilde corazón da miña tribo,
só morrerás se é que te borran
da teimosa memoria colectiva.

Ritual para unha tribo capital de concello (1986)

martes, 4 de abril de 2017

Ao lonxe, os cumes

Tribo miña sen montes nin montañas.
Perto a ti, o Cordal de Chinto, leve
e breve. Na lonxanía, o ergueito
Picato de San Claudio de Aguiar,
os montes de Abadín, a Serra
da Corda. E a da Carba. O horizonte
é azul-mar, marrón e verde-malva.
E pon, nos nosos ollos de bois
mansos, unha luz soñada e irreal,
con que apenas podemos acender
as nosas pobres e pálidas lembranzas.

Ritual para unha tribo capital de concello (1986)