Foi o comedor de abaixo o preferido
para xantar de vrao. O resto do ano
comíase na cociña, tras do escano,
ao amor dun fogueirón ben acendido.
O comedor coas xentes de cumprido
mostraba o seu rostro máis humano:
sentíase satisfeito, ledo, ufano
ao librarse da soidade e do olvido.
Na cheminea queimábanse piñeiros,
freixos, mágoas, toxos, silvas, bidos,
lixos, morrallas, carballos, amieiros.
Aínda hoxe, na cheminea, arde e fumea
a escoria incombustíbel dos olvidos.
¡Que fume tan cheirento!¡E non lapea!
Sonetos á casa de Hortas (1997)
Ningún comentario:
Publicar un comentario