domingo, 29 de xaneiro de 2017

A paixón acesa

Velaquí no que teimo, no que cismo
en darme como son: baril, enteiro,
algo salvaxe, rexo e verdadeiro
deica lindes de morte e paroxismo.

Eu non quero ver, non, o propio abismo,
o meu ser tebregoso e silandeiro,
nin camiñar somentes un vieiro
que comeza e remata sempre o mismo.

Instálome no amor, ábrome á vida
como se acende para a luz o caravel
en viva labarada estremecida.

Tomade esta fogueira, esta ferida:
unha arraigada paixón sempre fidel.
¡E esta fonda experiencia compartida!


Poemas da labarada estremecida (1981)

mércores, 25 de xaneiro de 2017

Ser miñoto

Este poemiña non só serviu de referencia para titular o primeiro disco do grupo Os Minhotos, senón que tamén explica o nome desta formación de música folk con orixe chairega.

O sacro Miño, co seu paso de boi
e o seu enigma de deus ignoto
e misterioso, deume a súa lenta
música solemne, con que vou
iluminando a pobreza
das miñas palabras sen luír:
herdo, vencello, revelación
da nosa tribo, única chave
con que podemos abrir o noso ser.
Diante do pai Miño un queda
abraiado. E sente, no máis fondo,
o inefábel. Un non pode ser
máis que miñoto. Pinga de auga.

Cando o mar foi polo río (2015)


venres, 20 de xaneiro de 2017

Responso por unha Academia

Xace eiquí unha Academia.
De nena atacouna a anemia
e acometeulle a diglosia.
Sempre foi inmovilista
e, ¡cómo non!, bilingüista.
Viviu en pura ortodoxia
de costas ao seu país.
¡Sufriu arteroesclerosis
e morreu dun paralís...!

Cantos rodados para alleados e colonizados (1976)

luns, 16 de xaneiro de 2017

O frío

O grasneo feroz das avefrías
polas nabeiras de Senxildes,
cubertas de xeo branco e duro,
entraba no noso feble sangue
de meniños pasmados e indefensos
cun forte arreguizo estarrecente.
Tiñamos frío e medo. E o lume
triste, fumento e vacilante
da lareira era, para nós,
un máxico e perfecto paraíso.

Ritual para unha tribo capital de concello (1986)

domingo, 15 de xaneiro de 2017

Arraigamento

Estamos chantados na vida sen saber,
ollando o que está á beira nosa
con cansados ollos rutinarios.
Non profundamos
na esencia das cousas e do mundo.
Ás veces desexamos ser penedo,
regueiro, vento ou nube
e camiñar sen rumo nin destino.
Mais non nos imos. Non. Permanecemos.

A luz resucitada (1984)

sábado, 14 de xaneiro de 2017

Simbiose natural

Eras unha forza natural, firme,
segura e desatada. O universo,
adaptábase a ti perfectamente.
Un microcosmos, doméstico
e pechado, entregábaseche.
Respostabas, dun xeito xusto,
á escura chamada da natureza.
A terra todopoderosa
mandaba en ti. E obedecíache.

As lúcidas lúas do Outono (1988)

venres, 13 de xaneiro de 2017

In memoriam

Semellábaste ao toxo, á carqueixa
e á carpaza. Áspera por fóra,
coa tenrura aberta cara adentro,
poderosa e agresiva como o ouro
rabioso e incendiado das chorimas.
¿Que estraño mundo vivía acochado
no teu fondo? ¿Qué íntimo segredo
gardaba a escuridade do teu ser?
Evoco e lembro especialmente
a túa persoal sorrisa irreversíbel
que se clarificaba co reflexo
da delicada luz que tiñas dentro.

As lúcidas lúas do Outono (1988)

venres, 6 de xaneiro de 2017

Os outros reises

Facíamos a matanza un par de veces:
unha polo Nadal, outra por Reises:
era un rito antiquísimo. As súas leises
cumpríanse tal cal, sen rixideces.

¡Que animais enormes e lustrosos!
¡Que gusto daba ollalos ben lucidos,
estouraban de grosos e mantidos:
non había porcos máis fermosos!

¡Qué desolada tristeza oír e ver
aos marraus ben cebados e chillós
inutilmente negándose a morrer!

¡Mais que alegría a festa dos roxós
e posuír un bon celeiro para ter
os lacós, os chourizos e os xamós...!

Sonetos á casa de Hortas (1997)

domingo, 1 de xaneiro de 2017

Amigo para a eternidade

              III

Amigo Manuel María,
escoita ao vello Paderna:
¡o verso que non se sinte
é un carballo sen cerna!

               IV

Nós somos como árbores
que están sobor da terra.
¡Vén o vento da morte
e a todos nos dobrega!

Escolma de poetas de Outeiro de Rei (1980)