O
grasneo feroz das avefrías
polas
nabeiras de Senxildes,
cubertas
de xeo branco e duro,
entraba
no noso feble sangue
de
meniños pasmados e indefensos
cun
forte arreguizo estarrecente.
Tiñamos
frío e medo. E o lume
triste,
fumento e vacilante
da
lareira era, para nós,
un
máxico e perfecto paraíso.
Ritual
para unha tribo capital de concello (1986)
Ningún comentario:
Publicar un comentario