Facíamos a matanza un par de veces:
unha polo Nadal, outra por Reises:
era un rito antiquísimo. As súas leises
cumpríanse tal cal, sen rixideces.
¡Que animais enormes e lustrosos!
¡Que gusto daba ollalos ben lucidos,
estouraban de grosos e mantidos:
non había porcos máis fermosos!
¡Qué desolada tristeza oír e ver
aos marraus ben cebados e chillós
inutilmente negándose a morrer!
¡Mais que alegría a festa dos roxós
e posuír un bon celeiro para ter
os lacós, os chourizos e os xamós...!
Sonetos á casa de Hortas (1997)
Ningún comentario:
Publicar un comentario