domingo, 29 de xaneiro de 2017

A paixón acesa

Velaquí no que teimo, no que cismo
en darme como son: baril, enteiro,
algo salvaxe, rexo e verdadeiro
deica lindes de morte e paroxismo.

Eu non quero ver, non, o propio abismo,
o meu ser tebregoso e silandeiro,
nin camiñar somentes un vieiro
que comeza e remata sempre o mismo.

Instálome no amor, ábrome á vida
como se acende para a luz o caravel
en viva labarada estremecida.

Tomade esta fogueira, esta ferida:
unha arraigada paixón sempre fidel.
¡E esta fonda experiencia compartida!


Poemas da labarada estremecida (1981)

Ningún comentario:

Publicar un comentario