Velaquí no que teimo, no que cismo
en darme como son: baril, enteiro,
algo salvaxe, rexo e verdadeiro
deica lindes de morte e paroxismo.
Eu non quero ver, non, o propio abismo,
o meu ser tebregoso e silandeiro,
nin camiñar somentes un vieiro
que comeza e remata sempre o mismo.
Instálome no amor, ábrome á vida
como se acende para a luz o caravel
en viva labarada estremecida.
Tomade esta fogueira, esta ferida:
unha arraigada paixón sempre fidel.
¡E esta fonda experiencia compartida!
Poemas da labarada estremecida (1981)
Ningún comentario:
Publicar un comentario