mércores, 31 de maio de 2017

O lobo

Ven o señor Lobo
-¡que medo, neniño!-
polo monte abaixo
¡e asusta o camiño!

Trae lume nos ollos;
nos dentes coitelos
tan ben afiados
¡que dá medo velos!

¡Qué dá medo velos;
arrepío ollalos...!
¡Ven o señor Lobo
con instintos malos!

Anda paseniño
con pasos calados.
Años e ovellas:
¿estarán gardados?
Ven o señor Lobo
con paso seguro:
¡a luz dos seus ollos
fura no escuro!

Escóitase lonxe,
perdido entre matos,
na soidá do monte,
oular de lobatos.

Chega o señor Lobo.
A súa ollada fría:
¡pon os pelos dereitos,
o sangue arrepía...!

O sangue arrepía,
o corazón xea:
¡está o señor Lobo
venteando a aldea!

            Os soños na gaiola, 1972

sábado, 20 de maio de 2017

Fame de amor

¿Vén familia de fame ou de que vén?
Fame de amor, de fe, de claridade,
de beleza total, de eternidade.
Fame de aquel que tivo e xa non ten.

Non quero misericordia de ninguén:
amar por compaixón é caridade.
Un prefire pasar necesidade
que renunciar a ser home de ben.

A familia é o desexo do perfeito
onde queremos gozar lar e abrigo,
seguranza, compaña, amor e teito.

Mais a familia tamén é ese amigo
que, xenerosamente, está contigo
sen ollar intereses nin proveito.

Sonetos á casa de Hortas (1997)

mércores, 17 de maio de 2017

Chairegos caudais

Unha vez máis -e sempre, sempre-
os meus ríos menores
cruzan o territorio máis fondo
de min mesmo: Río Pequeno,
de Robra ou Santa Marta:
tres nomes para un só
caudal feble e calado.
... e o Ladra...
O Ladra, puro, chairego e xogoral,
clamando sublevado contra
a terra e o ceo: como un can
poderoso, silvestre e vagamundo.

Ritual para unha tribo capital de concello (1988)

martes, 9 de maio de 2017

Quiroga na memoria

Pídoche a ti, Quiroga, os teus outonos,
broslados de acesos ouros esvaídos
e de prodixiosos cobres ben luídos
pola luz da nostalxia e dos ensonos.

Ben ollas, amor meu, que somos donos
duns máxicos días florecidos,
fermosos, absolutos, ben compridos
no que verdade son amor e sonos.

Unha luz delicada, tenra e doce,
xurde no corazón como un renovo
cun moi fino recendo a mel e mosto.

A vida faise enlevo, amor e goce.
¡E namentres bebemos viño novo
acendemos o lume dun magosto!

Sonetos ao Val de Quiroga (1988)