Ven o señor Lobo
-¡que medo, neniño!-
polo monte abaixo
¡e asusta o camiño!
Trae lume nos ollos;
nos dentes coitelos
tan ben afiados
¡que dá medo velos!
¡Qué dá medo velos;
arrepío ollalos...!
¡Ven o señor Lobo
con instintos malos!
Anda paseniño
con pasos calados.
Años e ovellas:
¿estarán gardados?
|
Ven o señor Lobo
con paso seguro:
¡a luz dos seus ollos
fura no escuro!
Escóitase lonxe,
perdido entre matos,
na soidá do monte,
oular de lobatos.
Chega o señor Lobo.
A súa ollada fría:
¡pon os pelos dereitos,
o sangue arrepía...!
O sangue arrepía,
o corazón xea:
¡está o señor Lobo
venteando a aldea!
Os soños na gaiola,
1972
|
mércores, 31 de maio de 2017
O lobo
sábado, 20 de maio de 2017
Fame de amor
¿Vén familia de fame ou de que vén?
Fame de amor, de fe, de claridade,
de beleza total, de eternidade.
Fame de aquel que tivo e xa non ten.
Non quero misericordia de ninguén:
amar por compaixón é caridade.
Un prefire pasar necesidade
que renunciar a ser home de ben.
A familia é o desexo do perfeito
onde queremos gozar lar e abrigo,
seguranza, compaña, amor e teito.
Mais a familia tamén é ese amigo
que, xenerosamente, está contigo
sen ollar intereses nin proveito.
Sonetos á casa de Hortas (1997)
mércores, 17 de maio de 2017
Chairegos caudais
Unha vez máis
-e sempre, sempre-
os meus ríos
menores
cruzan o
territorio máis fondo
de min mesmo:
Río Pequeno,
de Robra ou
Santa Marta:
tres nomes
para un só
caudal feble e
calado.
... e o
Ladra...
O Ladra, puro,
chairego e xogoral,
clamando
sublevado contra
a terra e o
ceo: como un can
poderoso,
silvestre e vagamundo.
Ritual para unha tribo capital de concello (1988)
Etiquetas:
1988,
Ritual para unha tribo capital de concello
martes, 9 de maio de 2017
Quiroga na memoria
Pídoche
a ti, Quiroga, os teus outonos,
broslados
de acesos ouros esvaídos
e de
prodixiosos cobres ben luídos
pola
luz da nostalxia e dos ensonos.
Ben
ollas, amor meu, que somos donos
duns
máxicos días florecidos,
fermosos,
absolutos, ben compridos
no que
verdade son amor e sonos.
Unha
luz delicada, tenra e doce,
xurde
no corazón como un renovo
cun
moi fino recendo a mel e mosto.
A vida
faise enlevo, amor e goce.
¡E
namentres bebemos viño novo
acendemos
o lume dun magosto!
Sonetos ao Val de Quiroga (1988)
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)