Pídoche
a ti, Quiroga, os teus outonos,
broslados
de acesos ouros esvaídos
e de
prodixiosos cobres ben luídos
pola
luz da nostalxia e dos ensonos.
Ben
ollas, amor meu, que somos donos
duns
máxicos días florecidos,
fermosos,
absolutos, ben compridos
no que
verdade son amor e sonos.
Unha
luz delicada, tenra e doce,
xurde
no corazón como un renovo
cun
moi fino recendo a mel e mosto.
A vida
faise enlevo, amor e goce.
¡E
namentres bebemos viño novo
acendemos
o lume dun magosto!
Sonetos ao Val de Quiroga (1988)
Ningún comentario:
Publicar un comentario