Raiceiras

Lembro con gran garimo ós meus avós
Antonia, Manuel e máis Consuelo

que me tapaba sempre cun mantelo

e me arrolaba con versos e canciós.

Manuel e Antonia eran os de Outeiro.
A miña aboa Consuelo A Quiroguesa,
a nai de miña nai, de verba acesa,
tiña un falar fermoso e cantareiro.

Foi, miña avoa Antonia, espello fiel
da camelia, da rosa, da azucena,
da xenerosidade e da enteireza...

Cando ela faleceu, o avó Manuel
entroulle tal dolor, tan grande pena
que morreu de saudade e de tristeza.

Sonetos á Casa de Hortas, 1997

Degaro

Quero, pra alumarme, a tua sorrisa:
esa luz maina e tépeda
que me agarima como veludo o corazón.

Xa ves, amiga miña: eu estou só
e na noite escentilan as estrelas.
E os meus soños percuran os teus soños.

Teño un sabor a fel na miña língoa
namentras non escoito as tuas palabras
que caen en mín como unha choiva tépeda.

Esquence, amante, a tua soidade.
Date a mín
que eu te cinguirei como unha hedra.

Sinto agallopar por min salvaxes poltros:
é a miña vida madura esligando
por agarimarte toda como un vento.

Recorre a miña alma enteiramente
e que os teus beizos
me veñan xa matar esta impaciencia.

Entre a arxila e a luz (1957)

In memoriam para quen o inspirou, Saleta. 

Aínda vixente

Digo, na madurez do meu Outono:
¡nós somentes podemos ser galegos!
Estaríamos tolos, xordos, cegos
se, como cás, seguimos algún dono.

Temos que despertar do noso sono,
liberarnos de raposos e morcegos,
abrir novos camiños, fondos regos
e ser, xa de vez, lóstrego e trono.

Ser galego é ter nidia lembranza
dun pasado misérrimo, tristeiro
e gardar o futuro na memoria.

Ser galego é poñer a confianza
nun triunfo popular, total e enteiro,
capaz de mudar a nosa Historia.

                  Poemas ao Outono (1977)

Xuntoiro celeste

Nubes que van e que vén.
Nubes que veñen e van.
O voso secreto afán:
¿que fondo misterio ten?

Nubes altas, fachendosas

ou nubes a ras do chao

que podo apañar coa mao

como flores das camposas.

Nubes grandes e pequenas,
nubes belidas e feas
¡en xuntoiros e asembleas
contando gozos e penas!

Nas nubes quero habitar.

Nas nubes quero vivir:

¡non teño medo a ir e vir

e non me asusta aterrar!

      Compendio de orballos e incertezas (1991)

Madeira de irmán

O cedro da horta da Casa de Hortas

(Outeiro de Rei)

Meu lanzal cedro senlleiro 

que naciche en Pontedeume:

¿gardas lembranza en Outeiro

das doces augas do Eume...?

Cando meu avó e padriño

te prantou na horta de Hortas

¡eras un cedro noviño

de ponlas febles e cortas!

Cedro xentil, labarada

de delicada elegancia:

¡ti fuche o meu compañeiro

nos días da miña infancia!

¡Non hai arbre tan fermosa

nin ponlas tan cantareiras,

nin pousada máis xeitosa

prás anduriñas lixeiras...!

As estrelas fan o niño

no teu cimo, meu irmao.

¡E se te estiras un pouco

tocas o ceo coa man...!

Como eres tan xigantón

falaron de derrubarte.

¡Eu sempre dixen que non

e loitarei por salvarte!

Se a sorte, cega e arteira,

chega a rematar contigo:

¡eu pídolle á túa madeira

que baixe á terra comigo!

Terra Chá (1954)

Lembranzas

 Era fermosa... Si, era moi fermosa

a Noiteboa cando o pai vivía

e, despois de rezar un longo rosario,

ceaba en paz toda a familia.

Era fermosa a ilusión con que os nenos

agardábamos a vinda dos Reis Magos.

Era fermosa a primavera e os niños

de ouriol eran fermosos. O campo

da Santa Isabel, dende abril ao outono,

era fermoso. E o día da festa era

a data máis feliz de todo o ano.

Era fermosa a Carballeira, o son

das campanas nas mañás, o río

e o centeo, en maio, a flolear.

Todo o pobo era fermosísimo.

Era boa e fermosa aquela vida.

Pero ti, ai doce amiga miña,

¡non estabas aínda perto de min!

Remol (1970)