sábado, 18 de marzo de 2017

O misterio

O cuarto do reloxio era o santuario,
a estancia de respecto, a máis coidada,
a máis grande tamén e a máis amada
onde acontecía só o extraordinario.

Era o lugar da festa de do velorio,
o espacio da mágoa e da alegría,
o lugar reservado para un día,
unión de permanente e o transitorio.

Cunhos tictac seguros e profundos
aquel vello reloxio imperturbábel
marcaba vidas, séculos, segundos...

Habitado de enigmas, grave e serio,
inquedante, cumprido, impenetrábel:

¡o cuarto do reloxio era o misterio!

Sonetos á casa de Hortas (1997)

xoves, 16 de marzo de 2017

Tristes e brutais

Os meniños eramos tristes e brutais.
Tiñamos un curioso aspecto
de rosas murchas, queimadas
por unhas xeadas sen piedade.
As nosas gargalladas resultaban
feroces como ouveos. Non sabiamos
sorrir. Fuxiamos como animais
salvaxes e asustados. Eramos crueis
cos cás, cos gatos e os paxaros.
E só nos divertiamos pelexando,
divididos en bandos e a cantazos.

Ritual para unha tribo capital de concello (1986)

venres, 10 de marzo de 2017

Ensoñacións de seda

O verde das Pradelas da Fonte ten
suavidade de seda e luz virxe
de mencer: desperta en nós
o desexo de ollar medrar o prado
e presenciar, sorprendidos
e asombrados, como o aire e a auga
se fan herba fermosa e delicada,
veludo por onde poden camiñar
as nosas ensoñaciós convalecentes.

Ritual para unha tribo capital de concello (1986)