Os mandamais -cegos, xordos, insensíbeis-
ordenaron derrubar o vello quiosco
da praciña, en que tocaban as bandas
de Bonxe, Asteriz, Vilacendoi,
e Paderna deu ao ar, en ocasiós,
a luz dos versos seus, que se pousaron
nalgún fráxil corazón estremecido.
Vello quiosco, de xisto e ferro mol,
de forma octogonal como unha estrela,
altar onde os meniños
poñiamos de oferenda os nosos soños
coa ilusión de que algún día fosen
a flor delicada máis fermosa
ou un forte carballo sonoroso.
Asasináronte dun xeito escuro e vil.
Mais ti, quiosco meu,
humilde corazón da miña tribo,
só morrerás se é que te borran
da teimosa memoria colectiva.
Ritual para unha tribo capital de concello (1986)
Ningún comentario:
Publicar un comentario