A penas sei da luz. Xa non me lembro
do preciso alfabeto dos amañeceres.
Ando moi inseguro polas incertas
raiolas do luar. Sempre me perdo
no cintileo de estrelas e luceiros.
O resplandor brutal dos meridias
estivais agrédeme e aniquílame.
Amo, con fidelidade e intensidade,
os ouridourados solpores do Outono.
E gardo, no máis fondo de min,
para iluminarme e para alumarme,
o gris cinza que cega á miña tribo.
Oráculos para cavaliños do demo (1986)
Ningún comentario:
Publicar un comentario