sábado, 1 de febreiro de 2020

Laio dun emigrante


                                                                Para Santos Blanco en Bos Aires

O meu corazón non está aquí: está nunha terra
tan lonxana que case se me esquece. Lembro
acotío o meu país, a terra do meu espírito,
a patria do meu desacougo o do meu amor,
a nación da miña coita,
o berce de canto foi para min soño e arela.
Teño necesidade de lembrar para non morrer.
Aquí todo me é alleo: palabras,
xestos que non son para min,
paisaxes que non foron feítas para os meus olios,
camiños polos que non me atrevo a camiñar.
Na miña patria todo era ledo:
eran ledos os homes,
a confianza con que o veciño pausaba a súa mao
sabor dos teus ombreiros,
o murmurio dos regatos,
o traballo de cada día;
a esperanza forte que, como un carballo, estaba
enraizada no escuro torrón do noso peito;
incluso eran ledas as canciós
en escura tristura sempre acesas.
Aínda que había causas que non eran, por certo,
nada ledas: a soldada insuficiente;
a loita escura, xorda, contra a inseguridade,
contra a pobreza.
Vale máis cavilar para non sufrir,
e non pudrir o sangue.
Hai que tirar como se poida;
vivir -sempre vivir- é o que de verdade importa.
Ao fin de contas un non é de aquí nin de alí:
un é un emigrante,
unha fantasma;
unha cousa que, como unha mercancía,
anda a a rolar por aí adiante.

Remol (1970)


Ningún comentario:

Publicar un comentario