Laio dun emigrante

                                                                Para Santos Blanco en Bos Aires

O meu corazón non está aquí: está nunha terra

tan lonxana que case se me esquece. Lembro

acotío o meu país, a terra do meu espírito,

a patria do meu desacougo o do meu amor,

a nación da miña coita,

o berce de canto foi para min soño e arela.

Teño necesidade de lembrar para non morrer.

Aquí todo me é alleo: palabras,

xestos que non son para min,

paisaxes que non foron feítas para os meus olios,

camiños polos que non me atrevo a camiñar.

Na miña patria todo era ledo:

eran ledos os homes,

a confianza con que o veciño pausaba a súa mao

sabor dos teus ombreiros,

o murmurio dos regatos,

o traballo de cada día;

a esperanza forte que, como un carballo, estaba

enraizada no escuro torrón do noso peito;

incluso eran ledas as canciós

en escura tristura sempre acesas.

Aínda que había causas que non eran, por certo,

nada ledas: a soldada insuficiente;

a loita escura, xorda, contra a inseguridade,

contra a pobreza.

Vale máis cavilar para non sufrir,

e non pudrir o sangue.

Hai que tirar como se poida;

vivir -sempre vivir- é o que de verdade importa.

Ao fin de contas un non é de aquí nin de alí:

un é un emigrante,

unha fantasma;

unha cousa que, como unha mercancía,

anda a a rolar por aí adiante.

Remol (1970)