Mensaxe aos emigrantes galegos

                                    Para Anisia e Xosé Neira Vilas, na Habana

Teño necesidade de escribirvos. Quero

que escoitedes os meus versos humildes

nacidos do amor e a carraxe, homes

e mulleres galegas, que estades lonxe

da patria, arredados do país natal;

que levades na alma, como un facho,

un cachón de luz co que alumades

a vosa dignidade, e unha brétema

escura feita de saudade e morriña.

Vós dixestes que non á pobreza,

á inxustiza. Co corazón esnaquizado

colléstedes o carniño de América

-o mar azul como a esperanza,

arrepiante o mesmo que a carraxepara

deixar o voso esforzo maduro

de vellos europeos, nesas terras

inmensas e inquedas, que arelan

forxar o seu destino humanamente.

Vós tripades os vieiros de Europa

-desandando o Camiño de Santiagoe

o voso sacrificio calado, o voso

labourar, fixo florecer economías,

soportes do espírito e da cultura.

Vós dixestes non aínda sen dicilo.

Estades a loitar como valentes; o voso

corpo está canso e magoado; tedes

unha saudade acesa, moura, queimando,

rillando, torturando a vosa alma.

Tedes unha patria, aló nun curruncho

da Iberia, rodeada de mares; habitada

de vello por lobos, cucos e raposos;

batida polas neves, choivas e xeadas,

ateigada de tebra. Os amos néganlle

a súa dignidade, o pan e máis o sal,

incluso o dereito de falarlle a Deus,

de queixarse a Deus na propia fala.

Remol (1970)