Os anos levan nos cornos
salgueiros de carne viva,
cereixeiras de ilusiós
mortas.
O vento afalaba ao gando
nas altas herbas molladas
con doces bicos de orballo
que recenden labrandío
na penumbra dunha ponla
que eu sinto no vento
morno
cando pronuncio o teu
nome.
Os ventos e os anos longos
que o tempo non esbravexa
fálanme sempre de ti
cal si falasen dun morto.
O nordés e o vento obrizo
sempre se achegan a min.
¡E o teu rodicio de
verbas
hai tempo xa non o oín!
Muiñeiro de brétemas (1950)
Ningún comentario:
Publicar un comentario