Cómpre coidar do único que é útil
neste estraño mundo embarullado:
o amor que a vida sementou
na terra escura de nós mesmos:
e facelo flor, árbore, paxaro,
froito comprido e xeneroso,
cotián costume.
A única tarefa,
o oficio máis perfecto e proveitoso,
a decisión máis urxente e precisa
é cultivar o amor,
procurar que non morra
a súa chama sutil e delicada,
única luz que nos aluma,
que ilumina
os retortos cantos do noso ser
até os facer humanos,
lúcidos,
habitábeis para sempre.
É doloroso o ir despíndose
da miseria que nos habita,
do egoísmo que nos posúe,
da tebra que nos cingue,
da carraxe e do ocio que nos ten
con cadeas de morte escravizados.
Soamente nos cumprimos no amor.
E unicamente o amor é verdade.
Cecais hai unha luz, 2010
Ningún comentario:
Publicar un comentario