Consello para extraterrestres

Vai hoxe -por seguir tristemente vixente- unha das composicións que o autor encheu de sorna lingüística:

Renunciade á vella lingua que nos ven tan de lonxe, tan do fondo, luída con amor xeneración tras xeneración, soporte do noso esprito, flor do noso sentimento, fonte da que agroma o cachón potente do pensar. Renunciade á vella lingua, a creación máis xenial do noso pobo, a cunca sacra que garda a fonda e total plenitude do noso ser. Renunciade á vella lingua, dádevos ás framenquerías i os amos quedarán pra sempre satisfeitos: veredes que ben vos han de pagar co seu desprecio. Renunciade á vella lingua, a fala nai, e seredes entón máis señoritos, seredes máis "castizos".

Renunciade á vella lingua -aínda que non sei como faredes para borrar ese escuro acento delator- e quedaredes capados: son as palabras precisas pra aquecer o corazón, para espresar de verdade o que vós sodes. Renunciade á vella lingua que dende séculos ven mamando o noso pobo e quedaredes envoltos, sulagados na tebra e na impotencia. Quedaredes mudos, sen a palabra que aluma e revela. Versos para un país de minifundios (1969)