Este é un fragmento da primeira parte do seu Poema á muller galega, no que pon en valor ás mulleres anónimas que foron as grandes esquecidas no eido cultural, malia teren sido sustentadoras da cultura material e inmaterial desta terra:
As mulleres galegas
-labregas,
mariñeiras, artesás,
obreiras,
pasado, pobo, presente,
alma e futuro de Galicia-
non foron cantadas
polos poetas cultos e
premiados,
pechados nas súas torres
de almasí:
eles, tan sensibles, non
podían
adicarlles rondós e
madrigales,
sonetos perfetísimos
a donas que falan en
galego,
que son a forza do pobo,
porque non teñen xeitos
requintados,
deprendidos en colexos
elegantes,
nin vestidos fermosos,
nin frases retorneadas
- nunca foron á escola,
nin alternaron tampouco en
sociedade -
i as súas maus non se
semellan
ás azas dos paxaros,
nin teñen soavidades de
veludo:
están encallecidas polo
traballo,
son duras como as pedras,
só tenras pro garimo,
con soavidades de mel
pra perdoar e comprender,
pra sementar tenrura e máis
amor,
pra arrincar odios.
Remol, 1970
Ningún comentario:
Publicar un comentario