A nai era a vontade e a enteireza,
a voz dos devanceiros e da terra,
a loita, a teimosía, a xorda guerra
contra a preguiza, a fame e a pobreza.
E aínda a súa palabra clama e berra
axotando soidades e incerteza.
Logrou vencer desgracias e tristeza.
E sabía que o xusto, ás veces, erra.
Era a casa de pe: segura, ergueita.
A tradición firme, a liña dereita
como o cedro da horta ou a nogueira.
¡A nosa nai foi grao, flor e colleita!
¡Que existencia exemplar e verdadeira!
¡Que tarefa cumplida! ¡E que ben feita!
Sonetos á casa de Hortas (1997)
Ningún comentario:
Publicar un comentario