O deserto do Sáhara
O Sáhara é unha terra sen misterios,
amarela soedá de sol e area:
¿quen dixo que o Sol é a ledicia?
Nos oasis agroma o berro inútil
das palmeiras, orfas e vencidas
diante tanta impotencia e desespero.
Ninguén, mellor que os beduínos, sabe
o amiga que pode ser a nosa sombra.
As choivas de area asubían feroces
como enormes serpes monstruosas.
Neste ermo de area requeimada
unha vea de agua é flor exótica
recendendo frescura e fermosura.
Aquí, no deserto, un nunca sabe
se aquela figuración que vai ou vén
é duna, vento, caravana
ou un vermello espellismo alucinado.
Quen escribe estes versos,
tan amigo da choiva e do orballo,
ten soñado e maxinado o Sáhara
-e sentido a súa sede nos seus soños-
como unha terra que nunca tripará.
O camiño é unha nostalxia (1985)
Ningún comentario:
Publicar un comentario