Noutro
tempo pasado e lexendario,
o lobo
era un medo puro e frío,
un
sagrado terror, un arrepío,
un
escuro poder extraordinario.
A
noite foi misterio e marmurío,
espacio
desmedido e temerario,
angustioso
camiño dun calvario
quebradizo
e inseguro como un fío.
O lobo
era un gran ollo vixiante,
esculcando
no Val cunha mirada
minuciosa,
silandeira e abafante.
A
noite quedou triste, orfa, calada:
non
ten pavura nin medo alucinante
pois a noite, sen lobo, non é nada.
Sonetos ao Val de Quiroga (1988)
Publicado por TeiS
ResponderEliminar