A semente da lagoa

A miña lagoa é a de Cospeito, deitada

ao pé da de A do Monte, rebrillando

como moeda enormísima de prata

ou milagreiro espello: debaixo

da súa delicada pel de vidro e lúa

agáchase un país de marabilla,

habitado por oucas, espadanas,

curriolas, cecais corais, ornando

os xardíns das cidades sulagadas

-Beria, Valverde, Lucerna luminosa-

que visitei con ollos asombrados

e o corazón ateigado de alegría.

Urbes encantadas: sementeivos

coa flor do sentimento sempre.

Tal semente froitificou en fantasías,

anceios, degaros, saloucos, soedades,

soños, melancolías e tristezas

que foron conformando pouco a pouco

o feble xunto amarelo que son eu.

Poemas para dicirlle a dúas lagoas (1994)