Porque somos terra, luz, melancolía,
o noso ser tan só procura un norte:
o amparo dun amor seguro e forte
que, a grandes berros, esixe compañía.
É conveniente, na loita contra a sorte,
estar plenos de ilusión e de alegría:
se nós queremos vencer na gran porfía
entablada entre o amor e máis a morte.
Dun amor profundo, granado e en sazón
sempre resulta un lume poderoso
con grandes labaradas de paixón.
Acendamos, amiga, o ser máis noso
e que a súa chama purifique a creación
nun incendio feliz, puro e fermoso.
As lúcidas lúas do Outono (1988)
Ningún comentario:
Publicar un comentario