Horizontes

Eu vou pensando en ti polos camiños

que me din unhas cousas moi estrañas

para que se perdan logo no horizonte

ou nas ponlas verde-escuras dun carballo.

Melancolía de sentirte lonxe, lonxe

como unha badalada

que se esfuma, longa, na paisaxe.

Eu vou todos os días

polo ermo,

polos piñeiros,

polos xuncos espigados da ribeira,

polo meigo dunha estrela que escintila

nesas noites azuladas de setembro

bagoando na gaiola do teu peito

a canción inmarcesíbel da presencia.

Imaxínote na brétema

como un soño de imposíbeis

que me queda soterrado aló no peito.

Sempre sinto estas soidades

presentíndote a trasmao

cal milagre de tenrura amorosiño

que florece entre as espumas

que se perden nas rodeiras da nostalxia.

E no lonxe das olladas

ou no fondo tremelante do azul

escintilas fulgurante

co imprevisto cabotaxe dun cabelo

que se ensume nunha bágoa

ou no bico manseniño do orballo.

Muiñeiro de brétemas (1950)