En ocasións coma esta -VIII Lúas de Outono- estes versos acaen tan ben...
O entusiasmo nace no escuro,
abala todo o noso ser,
conmóvenos, estremécenos,
remata por transvirarnos
e alucinarnos totalmente,
sae fora,
contaxia ao mundo,
faise incríbel caravel
que rebenta de luz
e de paixón. E remata
cegando incluso ao mesmo sol.
As lúcidas lúas do Outono (1988)
Ningún comentario:
Publicar un comentario