A miña tribo

Como andoriña que, un ano e outro ano,

volta ao mesmo lugar facer o niño

tamén eu volto sempre

ao amado torrón da miña tribo.

É doce, fermoso, emocionante

recoñecer homes, recendos e camiños,

familiares campanas, vellos soños

que un coidaba mortos e enterrados,

perdidos nun alén de sombra e nada.

Esta, e non outra, é a miña terra

na que acouga o meu canso corazón,

a que coñece e ama o meu espírito.

Cando non teño diante dos meus ollos

a presencia total, terreal e carnal

da miña tribo: os soños meus

percorren, un a un, os sus recunchos

e son eu, entón, lameiro e labradío,

camelia e toxo, eido familiar;

lembranza e luz dos defuntiños;

onda, murmurio e espadana do Miño;

voz parroquial; aquel carballo vello

que vive no Curro do Cepelo,

furado polo peto, para que o vento

se poida agachar nos seus buratos.

Ou son cedro, amigo dos paxaros,

que meu avó plantou na horta de Hortas.

O camiño é unha nostalxia (1983)