Aquela soedade semellaba
un silencio. Distinguíase
polo seu rumor lonxano
de muíño, arquivado
nos lonxes bretemosos
da lembranza e aceso
polos esvaídos ouros
dun solpor que iluminou
a nosa fonda melancolía
máis escura. Era unha
soedade pequeniña: boa
para acompañar esas horas
silandeiras, nas que
unha vaga tenrura envolve
ao noso corazón aterecido.
As lúcidas lúas do Outono (1988)
Ningún comentario:
Publicar un comentario