Son tempos de alerta e de velar,
de recibir de pé ao novo día,
festexar o esplendor do meridía
e comenzar, en firme, a labourar.
No Outono é sazón de sementar
claridade, fulgor e valentía,
acender o luceiro que nos guía
e preparar as armas e loitar.
Non nos abonda, non, o pan e o viño
que bebemos ao quente da lareira
mentres oulan os lobos no camiño.
Pois nós somos semente verdadeira,
altísima razón, claro destiño
que erguemos a Galiza por bandeira.
Poemas ao Outono (1977)
Ningún comentario:
Publicar un comentario