Agardamos, con impaciencia e tremor,
a túa chegada para embebedarnos
co teu recendo escandaloso
e para encher os nosos ollos
coas túas puras chamas poderosas
que incendian ao mundo de alegría.
Ti desfás as atoutiñantes brétemas
e chamas polo azul, mimosa amiga.
As lúcidas lúas do Outono (1988)
Ningún comentario:
Publicar un comentario